De woestijn

Na Zagora reden we naar Mhamid, het zuidelijkste plaatsje van onze tocht, de woestijn op +- 30 km van de Algerijnse grens. De weg ernaar toe is ook al woestijn maar dan een steenwoestijn met bergen, de asfaltweg stopt plotseling aan de school van Mhamid en daar begint de woestijn. Verder kan je alleen nog met een 4x4, of tevoet of op een dromedaris. Op de camping La Bousolle krijgen we het mooiste plekje toegewezen, beschut van de wind, die hard te keer ging, met eindeloos zicht op de woestijn. We spreken met de eigenaar af om de volgende dag (zondag) een woestijntocht te doen met een 4x4, 60 km de woestijn in met maaltijd en dromedarisritje voor de prijs van 300 Dh (30€) per persoon, wat volgens Trotter een goede prijs is! We pingelen zelfs niet af! Even later komt er een Italiaans stel aan op de camping en daar vraagt hij 600 Dh voor! Als wij zeggen maar 300 te betalen begint hij te onderhandelen maar haalt bakzeil. Ze trekken dan maar het dorp in op zoek naar een andere organisatie de woestijntochten inricht maar vinden niets. Als ik dan onze tocht wil bevestigen vraagt hij ineens 1300Dh voor ons beide!!!! Nu beginnen wel argwaan te krijgen, zit die Italiaan er voor iets tussen? Er is niets aan te doen en hij houdt voet bij stuk. We willen helemaal niet meer de woestijn in voor die prijs. Even later komt de Italiaan weer langs met een nieuw voorstel: als we samen rijden wil hij het wel voor 1200Dh doen. Maar ons besluit staat vast, geen woestijntocht en zondagmorgend rijden we terug naar Zagora. Daar stuurt de gps ons op de n12 die op de kaart een stippelweg is, een piste, maar die waarschijnlijk ondertussen verhard is. Ik vraag aan een vrachtwagenchauffeur of die helemaal geasfalteerd is tot Tazzarine en hij bevestigd dat, we rijden dan maar verder en doen zo 60 km profijt. De weg loopt door een vallei die ons doet denken aan Amerika, aan spaghettiwesterns en verwachten elk moment cowboys en indianen tegen te komen! In de verste verte niets te zien, af en toe een huis en soms een veld met groenten, dat wij ons afvragen hoe die mensen hier overleven!. Aan Camping Serdrar stoppen we, mooi gelegen op een ommuurd terrein, wel in de middel of nowhere, met sympathieke eigenaar die ons wat later uitnodigt op de thee! Er staan een 10- tal campers, allemaal Fransen natuurlijk! Er zijn mensen bij die ook al 11jaar hun toer door Marokko doen om aan de winter te ontsnappen en dat zijn de ideale bronnen van informatie. Die kennen alle mooie plaatsen en ook alle plaatsen waar je zeker niet moet zijn. Voorlopig blijven we hier een dag of 2 en gaan morgen op zoek naar fossielen.