Tafraout

De fossielen hebben we gevonden, ze lagen er zomaar voor t oprapen. Toen we in Tinerhit aankwamen sneeuwde het en was het serieus koud. En de sneeuw speelde ons voor de tweede keer parten want we wilden door de Todrakloof de bergen in en langs de Dadeskloof teug komen met een 4x4 en chauffeur. Weer onmogelijk want het had nachts weer heel wat gesneeuwd en de bergwegen waren weer verspert. We zijn dan maar eventjes tot het begin van de Todrakloof gereden, dan hadden we ze toch ook een stukje gezien. De volgende dag zijn we verder geleden in een sneeuwbui. Het zal ook weer voor een andere keer zijn ofwel wat later op het seizoen. De mensen klagen hier ook wel dat het sinds mensenheugenis niet meer zo koud is geweest! We treffen het weer! Nu zijn we in Tafraout, ook nog in de bergen( anti atlas). En eindelijk terug goed weer! ‘S nacht vriest het nog maar eens de zon op is het zowat 22 °C. Hier blazen we een paar dagen uit want in de bergen rijden is best vermoeiend. Gisteren hebben we zeker 200km gereden, niets anders dan bochten, omhoog, omlaag en dan weer omhoog. Jos voelde zijn armen niet meer. Maar het is hier fascinerend mooi, soms heel desolaat, ruw en mysterieus. Ik vraag me dan af wat het handvol mensen die hier in de bergen wonen, in kleine dorpjes tegen de flanken, hier doen. Af en toe wat dadelpalmen of bloeiende amandelbomen, de riviertjes staan droog en voor de rest: zand, stenen en rotsen in kleuren van zwart, rood, bruin en oker. Maar de mensen zijn enorm vriendelijk, de kinderen beleefd maar soms te opdringerig op zoek naar snoep. Soms staan we voor de middagpauze ergens op een zogoed als verlaten gebied, maar dan ineens uit het niets komen er kinderen aanlopen. Ze komen precies uit de grond! En dan hoor je “ Bonjour madame, bonbon” dat is het enige Frans dat ze kennen. De leeftijd schommelt van 4 tot12 jaar. Ik geef ze dan wat kauwgom en af en toe een balpen, als ze niet met tevelen zijn! Sommigen durven dan nog geld vragen en de franksten wijzen dan naar onze fietsen. Die willen ze dan ook nog. Maar het zijn niet alleen de kinderen die wat vragen. Als we ergens op een parking in een dorp stoppen komt er steevast een man aan met een fluovestje die zogezegd de parking bewaakt. Die vraagt dan 5 Dhm parkeergeld en dan nog “ un cadeau”! Dat kan een paar schoenen zijn of kledij voor hen of hun kinderen, en ze vragen zelfs een blikje bier!!!! Maar ruilen lukt ook wel: zo heb ik Jos zijn versleten sportpantoffels geruild voor brood, en een hemd voor een mooi fossiel. Volgend jaar breng ik hele kleerkast mee! Ca c’est le Maroc!